Kurs 忍び cz. IV

Ludzkie ciało składa się z wielu elementów. Większość z nich stanowi doskonały cel ataku, wywołując nagły spazm paraliżującego bólu wyłączający świadomość atakowanego. Jeśli chcemy skutecznie atakować, musimy potrafić analizować stale zmieniającą się sytuację, celując w aktualnie dostępne słabe punkty. Ocena skuteczności naszego działania również jest istotna, pomagając trafiać tam, gdzie wroga zaboli najbardziej.

A.  głowa (poważne uszkodzenie głowy wyłącza oponenta z walki na dobre) B.  oczy (większość ludzi instynktownie uchyla się przed ciosem mierzącym w okolicę oczodołów; skuteczny atak, np. z użyciem płynu, pyłu, czasowo bądź trwale oślepia przeciwnika) C. nos (silny cios w przegrodę nosową wywołuje u przeciwnika dezorientację; utrudnienie oddychania, np. gazem, działa na naszą korzyść) D.  uszy (ciosy otwartą dłonią skierowane w uszy są potencjalnie niebezpieczne – mogą nawet zabić; głośny dźwięk, np. petarda, ogłusza przeciwnika; wbita w uszy broń o ostrych końcach może nawet dosięgnąć mózgu) E.  usta (utrata zęba wytrąca przeciwnika z równowagi, a krew z pękniętej wargi może spowodować zadławienie się wroga) F.  skroń (cios w tę część może pozbawić wroga przytomności, a nawet życia) G. gardło (potencjalnie niebezpieczne z racji utrudnienia oddychania) H. szyja (ta część jest wrażliwa na ciosy; uszkodzenie może wywołać utratę przytomności lub zgon) I. obojczyk (zmiażdżenie obojczyka może spowodować przemieszczenie się odłamków kostnych i przecięcie tętnic) J.  splot słoneczny (utrudnienie oddychania, dezorientacja) K. żebra (żebra, płuca, serce, wątroba, żołądek, śledziona) L.       pacha (celny cios unieruchomi całą rękę) M.    łokieć (uszkodzenie ograniczy ruchomość ręki) N.     nadgarstki (wysoce wrażliwe na skręcenia) O.  dłonie (wyłamywanie, wykręcanie palców może posłużyć do obezwładnienia przeciwnika) P.      krocze (podatne na jakiegokolwiek ciosy) Q. kolana (uszkodzenie stawu uniemożliwi zachowanie wyprostowanej sylwetki i utrudni poruszanie się) R.      golenie (są podatne na niskie kopnięcia) S.    kostki (mocny cios unieruchomi całą stopę) T.   stopy (mocne stąpnięcie lub uderzenie może złamać delikatne kości śródstopia)

A.      uszy B. podstawa czaszki (cios w miejsce połączenia czaszki z kręgosłupem jest potencjalnie śmiertelny; miejsce to jest też podatne na tzw. „skręcenie karku” – jeśli poszkodowanemu nie zostanie udzielona natychmiastowa pomoc, umrze) C. siódmy krąg szyjny (silny cios sparaliżuje przeciwnika) D. kręgosłup (potężny cios na całej długości kręgosłupa wywołuje ostry ból oraz może wywołać paraliż ciała poniżej miejsca uderzenia) E.  nerki (uderzenie wywołuje przenikliwy ostry ból, trudności z oddychaniem, poważne uszkodzenia wewnętrzne) F. krocze (ciosy i kopnięcia zadane od tytułu wywołują utratę równowagi, unieruchamiając oponenta) G. kolana (zdecydowany cios w tylną część kolana wytrąci przeciwnika z równowagi) H.   dolna część kończyny (możliwa utrata równowagi)

Istnieje oczywiście znacznie więcej miejsc wartych zaatakowania (np. włosy, podbródek, brodawki sutkowe). Kolejność ataków zależy wyłącznie od naszej inwencji i dostępności określonego celu. W sprzyjających warunkach używamy do zdobycia przewagi wszystkich części ciała, np. gryząc przeciwnika lub rozdzierając skórę paznokciami. Kiedy walczymy musimy skupić się na trzech sprawach:

·   dostępnej broni (tradycyjnej, a także wszystkich przedmiotach mogących ją zastąpić, czyli tzw. improwizowanych)

·     możliwości zadania określonych ciosów (uderzeń, pchnięć, duszenia, kopnięć itp.)

· szansie na obalenie przeciwnika (walka w parterze stwarza wiele możliwość unieruchomienia stawów, niwelując różnicę wzrostu lub siły)

Atakować możemy całym ciałem (szarżując na wroga w celu obalenia) lub poszczególnymi częściami. Najczęściej korzysta się z pomocy dłoni, nadgarstków, przedramion, łokci, barków, głowy, bioder, kolan, goleni lub stóp.

Nasze ręce stanowią pierwszą broń w arsenale. W różnych stylach walki możemy odnaleźć różne specyficzne ułożenia dłoni, nadgarstków (część ma za zadanie zintensyfikować siłę uderzenia lub przestraszyć laika, a część jest elementem tradycji). Liczba gestów bojowych jest imponująca i nie powinniśmy przejmować się ich różnorodnością (dłoń otwarta, dłoń zamknięta lub dłoń szponiasta). Warto jednak poznać podstawy. 

Kiedy zadajemy cios zamkniętą pięścią (bokserską, dwoma lub pojedynczym kłykciem), starajmy się mocno ją zacisnąć (półotwarta pięść naraża nas na uszkodzenia palców). Zamkniętymi pięściami możemy wyprowadzać ciosy proste w różnych płaszczyznach lub po łukach. Odrobina praktyki umożliwi nam zadawanie ciosów odwróconą pięścią (element dezorientujący). Możemy też skutecznie miażdżyć tkanki miękkie lub kości (tzw. „pięść młot”). Istnieje także wiele określonych ułożeń palców, kłykci nadających pięści nowych właściwości bojowych (np. zmniejszenie powierzchni nacisku do atakowania małych celów).

Usztywniona otwarta dłoń zastąpi nam nóź (pchnięcie palcami), a nawet miecz [ciosy 酒盗 (wym. „shuto”, czyli kantem dłoni)]. Generalną zasadą jest stosować ciosy otwartą dłonią wtedy, kiedy chcemy zaatakować miejsca niedostępne dla zaciśniętych pięści (oczy, gardło, krocze, pachy). Ciosy 酒盗 z powodzeniem uszkodzą kości (żebra, czaszkę, kości długie). Można także uderzać podstawą dłoni lub zewnętrzna stroną.

Dłoń szponiasta (m.in. „łapa tygrysa”, „smocza dłoń”, „szpony orła”) wywodzi się ze starochińskich odmian 功夫 (wym. „gongfu”) wzorowanych na zwierzęcych kończynach. Poza zmyleniem przeciwnika i oczywistym uderzeniem mają także na celu rozerwania tkanek miękkich (skóra, oczy, gardło, ścięgna, jądra), aby zwiększyć ilość zadawanych obrażeń. Ciosy takie są wyprowadzane często po łuku oraz w ramach długiej kombinacji uderzeń (często poprzedzają je markowane ruchy odwracające uwagę lub odsłaniające wrażliwe miejsca).

Do walki możemy wykorzystać również nadgarstki. W tradycyjnym 白鶴拳 (wym. „bái hè quán”, czyli dosłownie „stylu Południowego Białego Żurawia”) nadgarstki wykorzystuje się nie tylko do blokowania. Bardzo skuteczny jest cios zewnętrznym krańcem („głowa żurawia”).

Przedramiona z zasady stosowane są do duszenia wroga. Istnieją jednak wyjątki. ठग्गी (wym. „thagi”) to określenie stosowane do określenia świetnie zorganizowanej grupy profesjonalnych zabójców działających na terenie Indii od roku 1356 do ok. 1830 r. (rozbicie przez brytyjski korpus ekspedycyjny). Thagowie stworzyli nowatorski system walki oparty właśnie na zadawaniu ciosów przedramionami.

Łokcie doskonale sprawdzą się do nagłych gwałtownych ciosów ukierunkowanych na łamanie kości lub osłabianie tkanek miękkich. Należy jednak pamiętać, że wyprowadzając atak łokciem odsłaniamy bardzo wrażliwy nerw łokciowy. Poza tym musimy podejść bardzo blisko.

Ramiona mogą nam posłużyć do przewracania przeciwnika i uderzenia w duże grupy mięśniowe. W 五輪書 (wym. „Gorin – no Sho”, co oznacza „Księgę Pięciu Kręgów”) 宮本武蔵 (wym. „Miyamoto Musashi”) zdradza, jak uśmiercić wroga za pomocą ciosu ramieniem.

Głowa stanowi nasze centrum dowodzenia, ale także ona może wybawić nas z opresji. Dzięki gwałtownemu wyrzuceniu głowy w tył oswobodzimy się z uchwytu wroga, łamiąc mu nos przy pomocy potylicy. Jeśli znajdziemy się w klinczu w starciu twarzą w twarz, uderzenie głową może przełamać impas. Ważne jest to, aby uderzać czołem (najlepiej celując w nos). 

Pamiętajmy, że ciosy rękoma powinniśmy wykonywać w połączeniu z dynamicznym poruszaniem się. Kiedy uderzamy pięścią, powinniśmy połączyć nasz atak z równoczesnym kopnięciem (taktyka skorpiona). Wojownicy ninja często stosowali tzw. „atak węża” (tak nazywał go już 孫武) – atakujący wąż potrafi uderzyć ofiarę ogonem wyłącznie po to, aby wbić zęby jadowe w upatrzone wcześniej miejsce.