Kieszonkowe wydania powieści utrzymują swoją popularność
mimo wszędobylskich czytników elektronicznych. Koleje dziejów sprawiły jednak,
że obecnie tryumfy święcą one nie w Europie (kolebce małoformatowych książek),
ale w Azji. Kilkanaście lat temu narodził się tam nowy trend na kilkutomowe
ilustrowane nowele mieszczące się w każdej damskiej torebce (a także kieszeni
transportowej wojskowych spodni). Motywem przewodnim są zazwyczaj wyjęte z
popularnych filmów animowanych związki pomiędzy (pozornie) różnymi ludźmi o
odmiennych poglądach. Boleję, iż w naszym kraju bardzo ciężko zakupić jakiś
egzemplarz w języku angielskim (powszechnie dostępne są wersje
niemieckojęzyczne). Te light novels
wprowadzają nas w rozbudowany świat pełen fantastycznych zdarzeń.
賀東 招二 (wym. Gatō Shōji) to japoński pisarz znany z
wieloletniej współpracy ze słynną wytwórnią Gonzo. W roku 1997, ulegając
namowom najbliższego otoczenia, rozpoczął pracę nad pierwszą poważną autorską
serią. Rok później ukazał się pierwszy tom serii Full Metal Panic! (Fighting
Boy Meets Girl). Autor trafił na podatny grunt (przełom wieków był złotym
okresem dla futurystycznych robotów bojowych). Historia przypadła do gustu
międzynarodowej publiczności domagającej się kontynuacji (ostatecznie seria
zamknęła się w 23 tomach przetłumaczonych na kilkanaście języków). 賀東, zaskoczony sukcesem, zabrał się do pracy ze
zdwojoną energią. Poza właściwą powieścią uczestniczył także aktywnie przy
tworzeniu adaptacji filmowych swojego dzieła. Chociaż ostatni tom (Always, Stand by Me) ukazał się w roku
2011, to fani nie pozwolili twórcy na rozstanie ze stworzonym przez niego światem
– obecnie cyklicznie ukazuje się alternatywna historia rozgrywająca się kilka
lat po wydarzeniach znanych z pierwotnej serii.
O czym jednak
przeczytamy na kartach Full Metal Panic!?
Proza 賀東 przenosi nas do
odmiennej rzeczywistości, w której nadal trwa zimna wojna (Związek Sowiecki nie
rozpadł się, co przydarzyło się natomiast Chińskiej Republice Ludowej –
kilkuletnia wojna domowa zaowocowała podziałem na część północną oraz
południową). Wysoko rozwinięte kraje nadal intensywnie rozwijają techniki
zbrojeniowej – powstają nowe czołgi, bojowe wozy piechoty, wersje rozwojowe
myśliwców. Jedyną istotną różnicą w sztuce wojennej (w stosunku do realnego
świata) jest tzw. Czarna Technologia (ang. Black Technology). W prostych
słowach jest to zbiór wiedzy wyprzedzającej swoje czasy (takie zapiski,
projekty współczesnego Leonarda da Vinci). Z nieznanych powodów został on
umieszczony w podświadomości niektórych (wybranych zupełnie losowo) ludzi na
całym świecie. Owi Szepczący (ang. Whispered) najczęściej nie zdają sobie
sprawy ze swojej wyjątkowości, prowadząc normalne życie (zakodowana w ich
umysłach wiedza z reguły nie daje im nadludzkich właściwości). Z punktu
widzenia militarnego stanowią oni jednak łakomy kąsek dla agencji wywiadowczych
różnych nacji (a także mnóstwa najemników, terrorystów skuszonych wysoką
nagrodą za schwytanie jednej z tych wyjątkowych osób). Dlaczego Czarna
Technologia jest tak drogocenna?
Po wydobyciu jej z umysłu Szepczącego (np. poprzez zastosowanie
odpowiednich metod przesłuchiwania z użyciem narkotycznych środków
halucynogennych) naukowcy byli w stanie odtworzyć urządzenia o niewyobrażalnych
możliwościach, jak np. ECS (ang. Electronic Conceal System, czyli oparty na laserowej technologii system
aktywnego kamuflażu umożliwiający dosłownie rozpływanie się w powietrzu dużych
obiektów), systemy sterujące wykorzystujące w pełni funkcjonalną SI (Sztuczną
Inteligencję), monomolekularne ostrza, EMFC (ang. Electromagnetic
Fluidics Control, co odnosiło się do skomplikowanego systemu sterującego),
atomowe okręty podwodne o ponadnaturalnych (dla takich jednostek) cechach,
Lambda Driver (właściwie: False Axis Repulsive Field Generator System –
urządzenie zakrzywiające czasoprzestrzeń na określonym obszarze, chroniąc
użytkownika przed każdym rodzajem ataku konwencjonalnego) oraz AS (ang. Arm
Slave).
Wykorzystanie olbrzymich (kilkumetrowych) robotów o
humanoidalnych kształtach na polu walki to zabieg często stosowany przez
twórców literatury popularnonaukowej. Zadziwiająco zwinne potrafiły wykonywać
skomplikowane ruchy, odwzorowując ruchy swoich pilotów. Dzięki dwunożnej
postawie bez trudu pokonywały wszelkie zapory terenowe, a także korzystały z
dużych obiektów w charakterze tarczy (np. w czasie walk miejskich). Oczywiście
trudno sobie wyobrazić sobie sensowność budowy takich maszyn (same surowce
pochłonęłyby kilka milionów dolarów), skoro siła ich ognia nie jest znacząco
większa od standardowych wozów bojowych. Na dodatek wysoki profil ułatwiałby
trafienie nawet amatorowi z ręcznym
granatnikiem. Wyszkolenie pilota radzącego sobie z wysoce skomplikowanym
systemem sterowania, sposobem prowadzenia walki również nie należałoby do
najłatwiejszych zadań. W świecie realnym AS byłby co najwyżej kolejnym
dzieckiem intensywnie rozwijającej się robotyki, stosowanym do funkcji
reprezentacyjnych (odwzorowanie rozwoju technologicznego kraju). Full Metal Panic! zabiera nas do
rzeczywistości, w której AS stanowiły podstawę sił zbrojnych (a operatorzy byli
uznawani za kolejny, obok pilotów lub obsługi sieci teleinformatycznej,
wyspecjalizowany typ żołnierza). Ich istnienie było powszechnie znane opinii
publicznej (chociaż niektóre wersje rozwojowe starano się utrzymać w sekrecie).
W tym podzielonym przez spory polityczne świecie istnieje też wiele organizacji
o charakterze militarnym.
Jednym z takich ugrupowań jest Mithril. Ta złożona z najemników
organizacja zabiega o zachowanie równowagi na świecie, niszcząc fabryki broni
albo narkotyków, zwalczając terroryzm, kontrolując obieg broni masowego rażenia
(np. głowic jądrowych) itp. Pełni rolę obrońców ogólnoświatowego pokoju chociaż
wchodzący w niej skład specjaliści są sowicie opłacanymi weteranami o różnych
poglądach. Kosmopolityczny przekrój załogi nadaje jej niezwykłą zdolność do
adaptowania się do zmiennych warunków geopolitycznych (w Mithrilu służą
Amerykanie, Rosjanie, Chińczycy, Niemcy, Włosi, Filipińczycy i wielu, wielu
innych przedstawicieli najróżniejszych, często zwaśnionych ze sobą, nacji).
Głównym antagonistą serii jest terrorystyczna organizacja
działająca pod nazwą Amalgam. Posiada ona, podobnie jak Mithril, wyposażenie
wyprzedzające swoją epokę o dziesięciolecia (nawet Amerykanie czy Sowieci nie
dysponują tak zaawansowaną aparaturą). Na domiar złego zatrudnia również wysoko
wykwalifikowany personel (chociaż niejednokrotnie są to jednostki o
sadystycznych skłonnościach), przez co jest w stanie przeprowadzać zamachy
terrorystyczne na całym świecie. Jedynym celem Amalgam jest zapewnienie sobie
możliwości testowania prototypów oraz sianie chaosu (większe zyski ze sprzedaży
broni).
Sierżant 相良宗介 (wym. Sagara Sōsuke), główny bohater serii, jest członkiem elitarnego
oddziału szybkiego reagowania w Wydziale Operacyjnym Mithril. Jego główne
umiejętności to rozpoznanie taktyczne, sabotaż, pirotechnika. Oprócz tego jest
uzdolnionym operatorem AS. Pochodzi z jednego z krajów Bliskiego Wschodu, gdzie
od najmłodszych lat brał czynny udział w operacjach wojskowych (głównie o
charakterze partyzanckim). Poznał w czasie ich wykonywania swojego późniejszego
zwierzchnika w strukturach Mithril, oficera Cпецназ[1] Андрейа Сергеевича Калинин (wym. Andrieja Sergjewicza Kalinin). Obecnie berze
udział w akcjach na całym świecie (ma za sobą walki w Afganistanie, Libii,
Kambodży, Kolumbii), zaskakując współpracowników i przełożonych
profesjonalizmem oraz poważnym stosunkiem do powierzonych mu zadań. Ach, zapomniałbym.
相良
ma tylko siedemnaście lat.
W podobnym wieku jest cel jego kolejnej misji: Kaname
Chidori. Ta urodzona w Nowym Jorku, a obecnie kształcąca się w Japonii,
niewiasta obdarzona jest niewyczerpalnymi pokładami energii. Jest żywiołowa
(posiada wybuchowy temperament), udziela się w szkolnym samorządzie. Zupełnie
nie interesuje się militariami. Niestety pewna agencja wywiadowcza (КГБ[2])
uznała ją za potencjalną Whispered, planując jej porwanie oraz wykorzystanie w serii doświadczeń
medycznych. Mithril wysyła trzyosobowy oddział w celu jej ochrony: Melissę Mao
(chińsko – amerykańska oficer Korpusu Piechoty Morskiej), Kurtza Webera
(niemiecki snajper o osobowości modela) i oczywiście 相良宗介. Jak
potoczą się koleje losów naszych bohaterów? Poczytajcie.
Historia obfituje w zwariowane zwroty akcji (głównie opierające się na
nieudanych próbach integracji młodocianego żołnierza z wysoce pacyfistycznym
społeczeństwem japońskim). 相良 nie ma jakiekolwiek pojęcia o
normalnym życiu (czyt. bez świszczących nad głową pocisków). W wyniku
skomplikowanego ciągu zdarzeń zostaje zmuszony do działania w ukryciu, podając
się za zwykłego licealistę przeniesionego w wyniku programu uczniowskiej
wymiany międzynarodowej. To także opowieść o młodocianej ambicji, wpędzającej niekiedy młodych
(czasami bardzo uzdolnionych) ludzi w otchłań obowiązków. Wśród takiej
pracowitej zawieruchy trudno mówić o korzystaniu z tych wspaniałych
nastoletnich lat. Chęć osiągnięcia szybkiego sukcesu przysłania tymże ludziom radość
czerpaną z obserwowania otoczenia wciąż niedoświadczonymi oczyma.
W książkach nie zabrakło tak cenionego przez kobiety wątku miłosnego.
Można nawet powiedzieć, że z każdym kolejnym tomem coraz lepiej poznajemy
skomplikowaną sieć uczuć pomiędzy bohaterami. Oczywiście głównie skupiamy się
na perypetiach całkowicie odrealnionego głównego bohatera, który musi uporać
się z nieznanym dotychczas uczuciem, jakie żywi nie do jednej, ale do dwóch
uroczych dam. Sam nie jest w stanie stwierdzić, która z nich jest tylko bliską
przyjaciółką, a która wybranką jego serca. Obie panie rywalizują o względy 相良 (ale
nie w natrętny sposób). Każda ma swoje racje (wspólne zainteresowania).
Osobiście kibicuję niezdarnej pani kapitan (Teletha Testarossa) i jej
naturalnemu wdziękowi.
Pomimo wykorzystania popularnych motywów z kultury masowej całość
posiada specyficzną świeżość (głównie za sprawą realistycznych kreacji bohaterów).
Użyty język nie jest specjalnie skomplikowany (nawet kwestie techniczne zostały
wyjaśnione w przystępny dla każdego sposób). Jednocześnie wiele dialogów nas
rozbawi (czasami będziemy się nawet tarzać po podłodze), a gagi sytuacyjne
sprawią, że przyda się panaceum na ból mięśni gładkich brzucha. Książka nada
się nawet dla młodocianych czytelników, gdyż wątki seksualne zostały
przedstawione w sposób delikatny (niemalże romantyczny). Na dużą pochwałę
zasługuje wywiad, jaki wykonał autor przed przystąpieniem do pracy –
wykorzystane bronie, pojazdy noszą prawdziwe oznaczenia (podobnie jak jednostki
wojskowe), co dodatkowo urealnia świat przedstawiony.
Międzynarodowa sława sprawiła, iż studio Gonzo (znane z wielu
spektakularnych animacji) podjęło się przeniesienia przygód żołnierzy Mithrilu
na mały ekran. Powstały łącznie trzy sezony (Full Metal Panic!, Full Metal
Panic? Fumoffu, Full Metal Panic! The
Second Raid). Należy od razu powiedzieć, że drugi jest typową komedią
(prezentowany humor spodoba się każdemu obeznanemu ze współczesnymi
stereotypami), a trzeci nawiązuje do bardzo poważnego tonu (skupienie się na
dylematach moralnych, dużo scen brutalnego mordu, odsłanianie mrocznych stron
ludzkiego charakteru). Do księgarń trafiło także kilka serii komiksowych
opartych na książkowym pierwowzorze. Autor zachował pieczę nad wszystkimi
innymi medialnymi wystąpieniami 相良 i jego przyjaciół, dzięki
czemu zaobserwować możemy rzadko spotykaną spójność pomiędzy wszystkimi
materiałami.
Full Metal
Panic! polecam każdemu, kto ma choćby minimalne pojęcie o kwestii
wojskowości, a jednocześnie szuka lekkiej lektury na czas podróży. Miłośnicy
historii obyczajowych również odnajdą coś dla siebie, śledząc kolejne
poczynania bohaterów. Jednocześnie każdemu przypadnie do gustu nutka ponurego
dramatu, jakim okraszony jest życiorys właściwie każdej postaci. Ostatecznie
nawet aktorzy komediowy skrywają za maską błazna typowo ludzkie słabostki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz